Maşa der ki: Şu müziğe kulak verin. Bakın, bizi terkediyorlar. Bir tanesi büsbütün aramızdan ayrıldı. Hayatımıza yeniden başlamak için yalnız bırakıldık. Ama yaşamak gerek... Yaşamak gerek. İrina şöyle der: Bir gün gelecek, herkes bütün bunların nedenini bilecek. Böylesine acı çekmek neden? Bir gün gelecek, bütün sırlar birer birer çözülecek. Ama şimdi yaşamalıyız... Çalışmalıyız. Bizi çalışmak kurtarır ancak. Yarın yapayalnız okula gidip ders vereceğim. Bana ihtiyacı olanlara adayacağım yaşamımı. Şimdi sonbahar. Az sonra kış bastırıp her şeyi karla örtecek. Ve ben çalışacağım, çalışacağım, çalışacağım! Olga der ki: Bando mızıka ne kadar canlı, ne kadar yiğitçe çalıyor. Yaşamak isteği uyandırıyor kişide. Tanrım zaman geçecek. Bizler büsbütün silinip gideceğiz. Bizi unutacaklar, yüzlerimiz unutulacak, seslerimiz, kaç kişi olduğumuz... Ama çektiğimiz acılar bizden sonra gelenler için neşeye çevrilecek. Mutluluk ve barış gelecek şu yeryüzüne. O zaman şimdi yaşayanları sevgiyle, hayırla anacaklar. Sevgili kız kardeşlerim. Biraz daha sabretsek, biraz daha zaman geçse, bileceğiz gibi geliyor bana; neden yaşıyoruz, neden acı çekiyoruz... Keşke bilseydik... Keşke bilebilseydik...
Anton Çehov - Üç Kızkardeş
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder