konuşmak

Konuşmak, susmanın tersi değildir. Arkadan çekiştiren ipleri keserken, her yeni adımda ön tarafa yeni sağlam taşlar yığar. Küçük anlamalar ve küçük yanlışanlamalarla bezenmiş, debelenme biçiminde bir yaşantı sunar. Susmak, ne yapar ne bozar. Olacak olan kendi hızında olur.

çalışmak

Maşa der ki: Şu müziğe kulak verin. Bakın, bizi terkediyorlar. Bir tanesi büsbütün aramızdan ayrıldı. Hayatımıza yeniden başlamak için yalnız bırakıldık. Ama yaşamak gerek... Yaşamak gerek. İrina şöyle der: Bir gün gelecek, herkes bütün bunların nedenini bilecek. Böylesine acı çekmek neden? Bir gün gelecek, bütün sırlar birer birer çözülecek. Ama şimdi yaşamalıyız... Çalışmalıyız. Bizi çalışmak kurtarır ancak. Yarın yapayalnız okula gidip ders vereceğim. Bana ihtiyacı olanlara adayacağım yaşamımı. Şimdi sonbahar. Az sonra kış bastırıp her şeyi karla örtecek. Ve ben çalışacağım, çalışacağım, çalışacağım! Olga der ki: Bando mızıka ne kadar canlı, ne kadar yiğitçe çalıyor. Yaşamak isteği uyandırıyor kişide. Tanrım zaman geçecek. Bizler büsbütün silinip gideceğiz. Bizi unutacaklar, yüzlerimiz unutulacak, seslerimiz, kaç kişi olduğumuz... Ama çektiğimiz acılar bizden sonra gelenler için neşeye çevrilecek. Mutluluk ve barış gelecek şu yeryüzüne. O zaman şimdi yaşayanları sevgiyle, hayırla anacaklar. Sevgili kız kardeşlerim. Biraz daha sabretsek, biraz daha zaman geçse, bileceğiz gibi geliyor bana; neden yaşıyoruz, neden acı çekiyoruz... Keşke bilseydik... Keşke bilebilseydik...

Anton Çehov - Üç Kızkardeş

biz

Ne yapacağız? Bilmem.
Çocukken sık sık sorardık birbirimize, kaldırıma çöküp birkaç kişi. Arkadaş olmamız bile gerekmezdi.
Birkaç çocuk sadece: "Ne yapacağız?" Her sorunun ardından bir sürü cevap ve koşturmaca gelirdi.
Yapmak yapmaktı o zamanlar, birden çoksak hep birlikte yapmaktı. İlişki denen şey buydu.

Oturup arkadaşlarla konuşuyoruz, çocukluktan çıktığımızdan beri, yıllar yıllardır.
Yanında bu cümleyi sesli kurabildiklerimiz ancak en yakınlarımız, dostlarımız.
"Ne yapacağız?" Ellerimizi dizlerimize bağlayıp, başımızı yumruklarımızın arasına alıp, gözyaşlarımızı gözümüzde tutamayıp bazen, yine tıpatıp aynı cümleyi kuruyoruz.
Oysa şimdi yapmak, yapmak değil. Sadece gelecekte alınacak nefeslerin, beklenen zevklerin ve tatminin, gelecekte aynı acılardan daha ustaca kaçabilme taktiklerinin, böyle birtakım rahatlatıcı ipuçlarının peşindeyiz.
Oysa şimdi biz, biz değiliz. Biz olmaya yüklenmiş hiçbir anlamın olmadığı o yıllarda yaparak kurabildiğimiz ortak gerçeğin zerresini bile tutamıyoruz ortamızda.
Konuştukça konuştukça, herkesten mütemadiyen bazı "biz"ler uçuyor, tutamıyoruz. Herkes birbirine dümdüz bir yankıysa, yapabileceğimizin en iyisi buysa, neden soruları hala birbirimize soruyoruz? Neden hala sesli düşünüyoruz?

Fotoğraf: mirocn

beton

Burada yaşanan çok insanlıkdışı bir durum. Her gün çarpa çarpa yaşanan bir şey var ortada. Yazmaya kalkınca neden boş beyaz ekrana dönüşsün. Denemek gerek, borç gibi en azından.

Beton, kardeşi asfalt ile birlikte bugün dünyanın hemen her yerinde hayatını sürdürmekte olan bir cansız nesne türüdür. Nüfusu, hacmi ve basıncıyla ölçülür. Basınç yere, göğe ve canlı bedenlere doğrudur. Çiçekler ölür, böcekler verili boşluklarda yürür, insanlar boğulur. Kapalısı ve açığı vardır. Bunların farklı boğuntuları vardır: Açıkhavayahiççıkamayacakmışsıngibiolma ve çıktımdaneoldu.

Betonun ten rengi gridir. Hoşluk olsun diye zaman zaman farklı plastik renkleri giyebilir ama biz biliriz onun ne renk olduğunu. Bu renk, ak ile karanın arasını dolduran bir ölülüktür. Böylece herkes kalan yaşama tutunmak için akla karayı acilen ayırmak ve safını tutmakla meşgul olur. Birileri ak, birileri kara olur ve ondan sonra birinin ak dediğine öbürünün kara dediği sıkça görülür. Her şey çok net olmakla birlikte bir o kadar karmaşıktır ki bunun da fazla bir önemi yoktur. Griler ülkesinde yaşamı tutmaya yakın önemde bir şey görüş mesafesinde değildir.

Genellikle köşeli ve yüksektir. Vücudunun bazı bölgelerini keyfi olarak yuvarlayabilir, yuvarlak hatlar anlam içerme ihtimallerinden dolayı anlamsızdır. Kapalı ve açık betonlarda durmak en anlaşılır eylemdir. Harekette ısrar edenleri burada tüm rotalar durmaksızın bir noktanın hakimiyetinden bir diğerininkine gönderir. Köşeler dönmekle bitmez, köşenin fikri bitmeyeceğinden dönmenin de bir anlamı yoktur.

Bu fikirler dünyasından çıkmalı. Yeşilden başlayarak tüm ara renkleri, tüm diğer şekilleri, zamanında bu dünyayı yaratan başka bir dünyada aramalı, ortada bir gerçek yoksa onu renksiz boşluktan yaratmalı. Ölü griden kurtulmalı.

Fotoğraf: www.solargraphy.com