yazamamayı yazmak

Kötü günlerden geçiyoruz. İyi gelen şeyleri hatırlamalı, onlara sarılmalı. İlki yazmaktı. Yazmayı özlüyorum. Yazamıyorum. Yazıyorum işte, ama yazamadığımı hissediyorum. Anlatamadığımı, anlatamayacağımı, sözlerimin kendim için, başkaları için ve dünya için değerini sorgulayarak, düşünüyorum. Eskiden nasıl yapardım? Anımsamaya çalışıyorum. Eskiden, ne zamandı? Nerede bitti? Hangi anda, nasıl söndü? Bir şey mi oldu, bir şeyler mi oldu ya da hiçbir şey olmadığından, olamadığından mı uzun süredir? Ne çok şey yaptın, yapıyorsun diyorlar. Neden böyle hissedemiyorum? Kendimi takdir ediyorum sanki ama edemiyor muyum? Neden hissedemiyorum? Eskiden hissettiklerim beni defterin, bilgisayarın başına oturtur ve beyaz sayfaya akarlardı. Kim okuyacak ve nasıl düşünecek demeden, kendim için, iyi gelen şeydi. Bu yazımsı bir dilek olsun, dileğimsi bir yazıcık. Haydi yeniden yazmaya, yazabilmeye, yazabileceğime inanmaya başlayayım ufak ufak. Ağır ağır, adım adım. Her zamanki gibi, yaşamak gayretiyle, hayatta kalmanın anlamını genişletme gayretiyle. Umarım...